این که گفته اید اگر برخی گروه ها در عذاب مخلد نباشند عدالت خداوند مخدوش خواهد شد، سخن درستی نیست. بر اساس آنچه حکما در کتب کلام آورده اند، عدالت زمانی مخدوش است که شخص، به پاداشی که به او وعده داده شده است نرسد و او را محروم کنند. اما هیچ حکیمی نگفته است اگر سلطانی یا پادشاهی وعده عذاب داد و در هنگام اجرای حکم، شخص متهم را بخشید، خلاف عدالت عمل کرده است. (البته به شرطی که در جرائمی مثل قتل، دیه مقتول داده شده باشد)
حال اگر سلطان، خدا باشد و بتواند از خزانه بی انتهای خود شخص مظلوم را راضی کند، چه اشکالی وجود دارد اگر ظالم را ببخشد؟
قدری با خود اندیشه کنیم که واقعا چرا من باید نسبت به بخشیده شدن کسانی بخل بورزم؟ شاید خدا بخواهد همه را حتی قاتل علی مرتضی را ببخشد و کف جهنم چمن بکارد و آن را به بهشت ملحق کند. چرا من باید ناراحت باشم؟ اصولا چرا ما از انتقام خوشحال می شویم؟ من فقط می توانم به دنبال دریافت حق خودم باشم نه محروم کردن دیگران.
اخیرا جمله ای بین مردم رواج پیدا کرده است: ما منتظر منتقم فاطمه هستیم.
گویا حضرت مهدی هیچ نقشی در این عالم ندارد غیر از این که بیاید و انتقام فاطمه رابگیرد. من از مهدی نه رشد می خواهم نه تعالی نه معنویت نه خودشناسی نه خدا شناسی. فقط می خواهم که بیاید و انتقام فاطمه را بگیرد تا جگر من خنک شود.
حضرت علی, که نزدیک ترین ذی حق فاطمه بود، این حقوق را بخشید. حال تو منتظر چه هستی؟ همین روحیهء انتقام جوئی و کین کشی است که مانع می شود ما بپذیریم که خداوند می تواند همه را ببخشد.
البته اگر نگران این هستید که این افراد اگر قبل از ساخته شدن و بیدار شدن و پاک شدن از جهنم خارج شوند، به ضرر بهشتیان است، بدانید که جای هیچ نگرانی نیست. عالم پس از مرگ عالمی است که بر اساس اقتضای وجودی شکل می گیرد و غیر ممکن است که کسی پاک نشده باشد، در کنار پاکان قرار گیرد.
تاکید بنده بر آن است که مکانیزم دوزخ، پاک کنندگی است نه صرفا عذابی جهت انتقام کشی.
